“Bana Bir Masal Anlat MÜLKÇÜ” Betül KURTULUŞ

Betül Kurtuluş

betkurtulus71@gmail.com

Toplaşın çocuklar yanacığıma,
size masal anlatacağım.

Bir varmış, bir yokmuş.
Uzak diyarların birinde,
bir adam yaşarmış.
Günün birinde demiş ki:
“Şu anamdan kalan toprağımı satayım da
çil çil altınlarım olur.”
Ama akıllı adam .
Onları yer bitirir diye de düşünmeden edememiş.
Sonra da:
“Bu çil çil altınlarla iki tane inek alırım,
hep sütünden, hem gücünden faydalanırım”
demiş.
Toprağını satmak istemiş, satamamış.
Ne yapsam diye düşünürken aklına mülkçü gelmiş.

(Google’a eski zamanlarda emlakçıya ne denir diye baktım hiç bir terime rastlamadım.
Sadece emlak, mülk ile eş değermiş.
Burdan yola çıkarak emlakçıya da mülkçü dedim tabii ki…)
Evet, devam edelim bizim akıllıya.

Aramış, taramış bir mülkçü bulmuş.
Bir de sözleşme imzalamışlar.
Yani misak.
Sonra…
bir ay geçmiş,
iki ay geçmiş,
üç ay geçmiş.
Mülkçüden ses yok.
Bizimki gitmiş mülkçüye.
demiş ”bizim misak bitti, helalleşelim”
Evine dönmüş.
Kapı önünde oturup dertli dertli düşünürken,
komşusu
“hayırdır komşum neye yüzün düşmüştür”
diye sormuş.
O da durumu anlatmış.
Komşusu da “buna mı üzülürsün komşum,
ben de ekip biçeyim diye toprak almak isterdim.
Ver bana, ben alayım demiş.

Komşu da, Ayşe Teyze’nin çantasından çıkan
çamaşır suyu gibi valla.
Bir anda çıkıverdi.

Neyse efendim, almışlar vermişler,
o almış çil çil altınlarını,
beriki almış toprağını,
herkes mutlu.
Ama uzaktan sinsi sinsi takip eden mülkçü hiç de mutlu değilmiş.
Hemen gidip Divan-ı Hümayun’a şikayet etmiş.

(Yani mahkemeye)
“Benim misakım vardı, benden habersiz sattı bu adam”
demiş.
Bizimki:
_bitti o misak,
demiş tabi durur mu?
Divan-Hümayun’u kazanmış.
Yine musmutlu bir şekilde yaşarken
Divan-ı Hümayün’lük olmuş.
Bu kez sinsi, bir üst Divan-ı Hümayün’e vermiş.
Bizimki de aman demiş,
vereyim başımın gözümün sadakası olur kurtulayım
diye düşünmüş.
Saymış çil çil altınları önüne.
Yok, adam kanmamış.
İlla daha çok alacak.
Hadiii…
Yine Divan-ı Hümayün yolları görünmüş.
Ve biliyor musunuz halen devam ediyormuş.

Mahkeme.
Emlakçı sözleşmesi bittiği halde
adamın kendi sattığı yerden komisyonunu istiyor.
Adam da iyi niyetli al hadi yüzde ikini diyor.
Kesmiyor emlakçıyı.
Daha çoğu için yine mahkemeye veriyor.
Ve halen mahkeme sürüyor.

Masal gibi değil mi ama?
Otur dedenin dizine anlatsın,
o derece yani.
Sonra da ” niye emlakçıyla çalışmak istemiyorlar” diyoruz.
Neyse ki halen bizim gibi kalbi temiz bu işi yapanlar var da,
mülkçülerin ellerine bırakmıyoruz mesleği.
Onlar ermiş muradına diyeceğim de

umarım yakın zamanda adalet yerini bulur.
Olsun biz yine de çıkalım kerevetine.